Vraagstuk: De klassenstrijd wordt er met de paplepel ingegoten?

Van het weekend hakte ik eindelijk de knoop door, na verschillende mislukte pogingen om naar de bioscoop te gaan voor de ‘Luizenmoeder’, ik betaalde voor de huur van de film.
Het verhaal raakte me diep in mijn hart, want het weerspiegelde precies datgene wat me zorg baart als ik kijk naar het huidige onderwijssysteem.
In 2013 werd er al een zwartboek uitgebracht: kleuters in de knel. Maar dat hield de beleidsmakers niet tegen. Want onder het mom van “meten is weten”,
en het beter kunnen leveren van passen onderwijs, werd het toch door onze strot geduwd.

Het nieuwe normaal

In de film is het misschien een heuse persiflage van de realiteit, want we zijn nog niet zover dat er overal camera’s in de klas hangen. Maar de schrijvers hebben wel een pijnlijke waarheid in een mooi jasje weten te steken: Het nieuwe normaal lijkt een autoritaire houding en veel controle uitoefenen.

We zouden ons moeten gaan afvragen waarom vandaag de dag steeds meer etiketkinderen bestaan. Door bezuinigen op het grote geheel in het onderwijs,
is het passend onderwijs een businesscase geworden van zowel externe bureautjes en de ggz. Dit vraagstuk kwam ook al naar voren in een aflevering van Zembla daterend uit 2013 : etiketkinderen-Waar komt de groei van de psychiatrie vandaan?

Naar mijn mening zijn er verschillende factoren de boosdoener, maar om het even heel simpel te verwoorden, zoals ook naar voren komt in de film: De volwassenen. Die zijn glad vergeten hoe het was om kind te zijn. Wij als kinderen kozen onze opvoeders ook zelf, veel van ons ervoeren het ook als een straf om uren lang in de schoolbanken de tafels te oefenen.
En is dit dan de oplossing?

Verzet komt niet met grote woorden maar met kleine daden.

Remco Campert

Marktwerking en privatisering

Ik vrees eerder dat er dan nog wel iets meer achter schuilt. Namelijk: de politiek. We zijn zo doordrenkt met de marktwerking in alle vlakken in de maatschapij dat het ook is doorgesijpelt op plekken waar het zich niet hoort te bevinden.
Influencers en de personal branding is het nieuwe normaal, iedereen voor zich. Iedereen moet een beetje gaan lopen borstkloppen met wat men doet en presteert.
Geen wonder dat de kinderen het nabootsen, die leren door na te bootsen. Dus wat er op het schoolplein gebeurt is een reflectie van de huidige maatschappij.

Maar wat mij opvalt, is dat de klassenstrijd al op jonge leeftijd begint. De toon wordt al gezet bij de aanmelding van het kind, bij het basisonderwijs.
Als je een kind van 2 laagopgeleide ouders bent, komt er automatisch meer geld vrij voor de school om je meer te kunnen begeleiden. Want laagopgeleid staat gelijk aan laaggeletterd?

De focus komt door de citotoets veel te veel te liggen op de prestaties van het kind op cognitieve vakken. Scoor je laag dan kom je ook in een lagere stroming. De toets mist daar wel een heel stuk van het geheel. Howard Gardner onderbouwt in zijn theorie over de meervoudige intelligentie heel mooi welke kinderen je daarbij mist:

• Verbaal/linguïstische intelligentie: intelligent met taal.
• Logisch/mathematische intelligentie: intelligent met rekenen.
• Visueel/ruimtelijke intelligentie: intelligent met zien.
• Muzikaal/ritmische intelligentie: intelligent met muziek.
• Lichamelijke/kinesthetische intelligentie: intelligent met bewegen.
• Interpersoonlijke intelligentie: intelligent met betrekking tot mensen.
• Intrapersoonlijke intelligentie: intelligent met betrekking tot jezelf.
• Natuurgerichte intelligentie: intelligent met betrekking tot de natuur. Bron:https://wij-leren.nl/meervoudige-intelligenties.php

Laagopgeleid of praktisch opgeleid het maakt niet uit, iedereen verdiend erkenning en respect

Vandaag de dag wordt er nog steeds neerbuigend gekeken naar praktisch opgeleiden, maar in de pandemie zijn het juist die strijders die het verschil hebben weten te maken. Als ouder wil je uiteraard het beste voor je kind,
en wil je dat ze ook de juiste waardering krijgen. De nadruk op het presteren is dan ook best logisch, want als zorgmedewerker of horeca medewerker doe je misschien belangrijk werk,
maar word je door de staat in de kou gelaten in een noodsituatie.

Het leven is ook veel makkelijker dan je eindadvies van de basisschool niet het allerlaagste is. Want als je veel in je mars hebt, maar gewoon anders leert, is de weg erna toe een ware hel. Want wie onder aan de ladder begint heeft zoveel meer jaren nodig om zich te moeten bewijzen,
de bewijslast ligt hoog. Ikzelf heb mijn middelbare school door omstandigheden niet afgemaakt en heb het geluk gehad dat ik op 17-jarige leeftijd een instroom toets mocht doen voor het MBO-4. Als deze er niet was geweest had ik 6 jaar langer op de mbo-school gezeten.
Het systeem is zeer ontmoedigend, en ik begrijp de jongeren dat ook heel goed dat ze dan gaan werken. Maar de keuze die ze op dat moment maken, tekenen hoe er wordt gekeken naar hun eigen kinderen.

De lessen die wij kunnen trekken uit deze pandemie

Leerachterstanden zijn uit den boze, en door het oplopende lerarentekort is de werkdruk door het dak geschoten. Die leerachterstand is getoetst, en is gebaseerd op cijfertjes. Die cijfertjes is van een kerntaak tot bijna als hoofdtaak geprioriteerd. Leerkrachten worden niet leerkrachten omdat ze continu verantwoording willen afleggen aan een leerlingvolgsysteem.
Ze willen de kinderen onderwijzen en enthousiasmeren deel te nemen aan onze maatschappij. De lol is er vanaf, en dat voelen de kinderen haarfijn aan.

Het vergt veel karakter en wilskracht van een leerkracht om te blijven strijden voor het belang van de kinderen. Door de pandemie en de leerachterstand van sommige kinderen vraagt deze situatie om nog meer inzet van hen.
Het systeem dwingt hen bijna om de kinderen die het nodig hebben om extra aandacht te krijgen een etiketje te geven en doorteschuiven naar een ander. Want de caseload is enorm, en het groeit alleen maar.
En waarom? Omdat Nederland het in stand houdt. De kinderen moeten passen in de leercurve.

Onze verantwoordelijkheid als maatschapij, als school of als individu?

Wij volwassenen moeten kinderen beschermen tegen deze gekheid. Scholen blijven open zodat ze niet achterblijven, maar worden wel onderworpen aan talloze beperkingen. Veel kinderen voelen een enorme weerstand, en tonen deze, en terecht.
Want zelfs volwassenen zijn het beu. Ik wil de rebellen op de coolsingel niet goedpraten, maar zou deze mensen wel eens willen spreken. Waar zit hun pijn?

Ik denk dat het vraagstuk ook besproken moet worden op de scholen, Pharos organiseert 8 december een gesprek hierover met professionals, een groot gemis is dat er geen vertegenwoordigers zijn van basisschoolleerlingen. Er wordt meer over gepraat dan met gepraat.
Zelfs Mark Rutte wil zich niet verdiepen in de pijn van de rebellen. Nee, een harde hand en strenger optreden zou effectiever zijn volgens hem.

De reactie van de school op het wangedrag van de kinderen op onze school is een protocol met rode kaarten, gele kaarten en zelfs schorsing & verwijdering van basisschoolleerlingen. Sinds wanneer luisteren pedagogen eerder naar politici dan andere pedagogen?
Werken we er massaal naar toe dat er camera’s komen te hangen in klaslokalen? Zodat er nog meer controle kan worden uitgeoefend? Willen we dat?
Werken wij er echt naartoe dat de kinderen, net als in de film in opstand moeten gaan komen om hun eigen rechten te gaan behartigen? Als ouder leren wij niet om los te laten maar om anders vast te houden, misschien kunnen we dit ook toepassen in het onderwijs.

Terug naar de tekentafel?

En misschien moeten wij weer terug naar de basis. Dat we onze lespakketten zo aanpassen dat het meer bestaat uit teambuilding en levenslessen. Leer ze eens te genieten van het zorg dragen naar elkaar, geef de autonomie terug aan de leerkracht.
Laat de professional zelf bepalen hoe ze hun lessen aanbieden en laat de tools ook echt tools zijn en geen “holy grail”.
Want geluk en liefde zijn niet meetbaar. En dat is in deze pandemie juist zo van belang.

In het belang van het kind zouden we eerder moeten neigen het welbevinden te toetsen van de basisschoolleerlingen door met ze in gesprek te gaan en daar gehoor aan te geven. De citotoets on hold zetten zou echt een mogelijkheid zijn. Kijk maar naar het succes van open hiring tegenwoordig.

Hoe leuk zou het zijn als kinderen zelf mochten meedenken over hoe hun lessen eruit zouden zien. Misschien zouden ze zich massaal gaan inzetten voor het goede doel. Zouden ze weer hartjes voor het zorgpersoneel gaan tekenen, of soep maken voor de daklozen.
Het is misschien niet meetbaar, maar op de langere termijn hebben wij als Nederland dan wel gelukkige & zorgzame inwoners die zich gehoord voelen.

Dank

Ik ben erg benieuwd naar jullie bevindingen en verhalen. Dank voor het lezen. Als laatste wil ik toch even kwijt dat ik niemand persoonlijk iets verwijt maar dat ik wel hoop dat dit artikel je aan het denken zet. Wat zou jij kunnen veranderen? Nog niet uitgelezen? Klik dan hier.

Van het weekend hakte ik eindelijk de knoop door, na verschillende mislukte pogingen om naar de bioscoop te gaan voor de ‘Luizenmoeder’, ik betaalde voor de huur van de film.Het verhaal raakte me diep in mijn hart, want het weerspiegelde precies datgene wat me zorg baart als ik kijk naar het huidige onderwijssysteem.In 2013 werd…