Dagboek van een ervaringsdeskundig adviseur
7-6-2022
Afgelopen vrijdag sprak ik met Tessa Roseboom tijdens een digitaal kopje koffie. Tijdens dit gesprek, uitte ik mijn dankbaarheid uit. Juist omdat ik mij zo gesteund voel in mijn vak, door de onderbouwing vanuit de wetenschap.
Vanochtend vertrok ik voor het eerst in een verschrikkelijk lange periode met de trein. De laatste keer dat ik alleen met de trein vertrok, echode plots door mijn hoofd heen. Vooral toen ik een aantal bladzijdes las van het boek, dat Tessa Roseboom heeft geschreven.
Het toeslagenschandaal had mij schaakmat gezet, ik heb de genderongelijkheid letterlijk aan den lijve mogen ondervinden. De ruzies die thuis ontstonden omtrent de financiële problematiek, de ervaren ongelijkheid en de stress, resulteerde op een zekere dag dat ik vluchtte. Ik pakte de trein, en rees af naar mijn ouderlijke huis.
Onderweg schreef ik driftig de woede van mij af.
Ik wilde eigenlijk een pakje sigaretten bij de Bruna gaan kopen op Utrecht centraal, maar i.p.v. dat, pakte ik een kladblok en een pen. Ik weet niet meer of ik de teksten nog op zolder zou kunnen terugvinden, maar ik weet precies waar mijn schriftelijke betoog over ging.
Gratis opvang, daar geloof ik niet in. (misschien niet een heel populair standpunt, voor een gedupeerde van het toeslagenschandaal nota bene).
Het is een heel mooi ideaalbeeld, maar in de praktijk is het een onbegonnen werk als ik de journalisten van FTM mag geloven. De kwaliteit zou niet gewaarborgd kunnen worden, en de kosten zouden enorm zijn.
Wat ik toen al schreef en wat ik nu nog steeds voel. Draai het systeem weer terug naar hoe het was. Vóór 2012 werd er enkel en alleen naar inkomsten gekeken, later kwam er een participatiesausje overheen.
Het heeft zoveel meerwaarde dat een kind ‘’gewoon’’ naar de opvang mag. En met ‘’gewoon’’ bedoel ik, zonder taalachterstandsverklaring of medische indicatie van ouder 1 of 2, zonder poespas. Want als het goed is, heeft elk kind recht op onderwijs. En dat begint eerder dan jullie wellicht denken.
Hechting, opvoeding, responsiviteit. Het zijn allemaal termen waar je als ouder mee wordt doodgegooid. Maar als je in de overlevingsstand zit, heb je geen ruk aan al die kennis, aangezien je geen draagkracht hebt. Een simpele ondersteuning zonder diagnoses of extra voorzieningen via de gemeente, gewoon in de basis goed ingericht, zo zie ik het voor mij.
“Ja maar, Eefke, dan gaan die moeders dadelijk gewoon weer op bed liggen”.
En dan? Het kind, daar gaat het om. Want laten we eerlijk zijn. Als de ouder daadwerkelijk te moe is om zichzelf aan te zetten tot dagelijkse taken, dan is dat toch ook geen omgeving waarin het kind voldoende zouden worden gestimuleerd?
De opvoedtaak af en toe ‘’overnemen’’ in de vorm van kinderopvang of sportactiviteiten kan juist heel goed zijn. Vooral voor kinderen met een moeilijke thuissituatie, niet zozeer om de situatie te ontsnappen. Maar juist om andere kinderen te ontmoeten, sociale vaardigheden ontwikkelen en taalontwikkeling.
Dit roep ik dus al jaren, maar nu voel ik mij dus niet meer alleen. Nogmaals bedankt daarvoor Tessa!
Vandaag ben ik onwijs dankbaar voor deze bijzondere co creatie, want, #alleensamen kunnen we een kansrijke start realiseren. Ik ben ook onwijs dankbaar voor al het moois wat er iedere dag op mijn pad mag komen.
Hoe uitzichtloos het af en toe ook was. Ik ben dankbaar dat er nu wél mensen bereid zijn om te luisteren. Dus jullie allen, bedankt!
7-6-2022 Afgelopen vrijdag sprak ik met Tessa Roseboom tijdens een digitaal kopje koffie. Tijdens dit gesprek, uitte ik mijn dankbaarheid uit. Juist omdat ik mij zo gesteund voel in mijn vak, door de onderbouwing vanuit de wetenschap. Vanochtend vertrok ik voor het eerst in een verschrikkelijk lange periode met de trein. De laatste keer dat ik…